Kiła jest chorobą weneryczną przenoszoną drogą płciową. Pierwsze objawy kiły pojawiają się po około 3 tygodniach od zarażenia. Do zarażenia może dojść podczas współżycia oralnego, pochwowego, analnego, a nawet przez pocałunek, o ile chory ma zmiany kiłowe w jamie ustnej. Pierwsze objawy kiły mogą zmylić. Nie zawsze są one książkowe. Tak naprawdę wszelkie zmiany i dziwne krostki w obrębie narządów płciowych lub np. na brodawce sutkowej lub palcu powinny Cię zaniepokoić i skłonić do wizyty u lekarza.
Kiła – Jak się ochronić?
Kiłę wywołuje bakteria krętek blady. Tak jak pisałem wyżej, można się nią zarazić podczas różnorakich kontaktów seksualnych lub pocałunku. Bakteria dostaje się do organizmu przez uszkodzoną skórę lub nieuszkodzoną błonę śluzową. Rozwija się i mnoży w miejscu zakażenia, a następnie migruje po organizmie zarażonego wraz z krwią i limfą. Chorobą można się zarazić również w okresie bezobjawowym. Nie dojdzie do zakażenia podczas wspólnej kąpieli w basenie, używania tego samego ręcznika czy kubka lub przez podanie ręki. Bakteria nie przenosi się też drogą kropelkową.
Kiła dzieli się na dwa etapy. Wczesny i późny. O kile wczesnej mówimy w okresie do dwóch lat od zakażenia. Etap wczesny dzielimy na dwa okresy. Pierwotny i wtórny. Pierwszym objawem kiły pierwotnej jest powstanie małej bezbolesnej grudki na skórze w okolicach, gdzie bakteria wniknęła do organizmu. U mężczyzn heteroseksualnych pojawia się ona w jamie ustnej, na prąciu lub w okolicach odbytu. U kobiet na wargach sromowych lub szyjce macicy. Grudka może się pojawić na miejscach oddalonych od narządów płciowych takich jak palec, jama ustna, czy brodawka sutkowa. Tym objawom towarzyszy powiększenie węzłów chłonnych. Grudka może przypominać opryszczkę. Ustępuje ona samoistnie. Dlatego zmiany pierwotne są przez chorych lekceważone.
Kiła wtórna rozpoczyna się po około 10 tygodniach od zarażenia. Guzek już zniknął. Na skórze i błonach śluzowych pojawia się nieswędząca wysypka. Jest ona blado czerwona lub różowa. Ma wielkość około 5 – 10 mm. Nazywane są osutkami kiłowymi. Ponadto w miejscach wilgotnych, takich jak pod piersiami, okolice sromu, okolice odbytu, worka mosznowego, wewnętrzna powierzchnia ud, mogą powstawać szarobiałe wilgotne zmiany. Są one bardzo zakaźne. Tym objawom mogą towarzyszyć powiększone węzły chłonne, bóle gardła, gorączka, brak apetytu, chudnięcie, a nawet zapalenie opon mózgowych. Brak leczenia na tym etapie powoduje, że kiła przechodzi w postać późną, która jest utajona.
Kiła późna może trwać nawet do 30 lat od momentu zarażenia. Nieleczona prowadzi do śmierci. To stadium kiły początkowo nie ma objawów. Jednak bakteria krętka bladego atakuje narządy wewnętrzne i upośledza ich funkcjonowanie. Ta faza jest niebezpieczna. Choroba pustoszy organizm chorego po cichu. Niestety z reguły atakuje ona układ nerwowy i sercowo-naczyniowy.
W układzie nerwowym kiła atakuje mózg i rdzeń kręgowy. Do podstawowych powikłań układu nerwowego należą zapalenia opon mózgowych, udar mózgu, zmiany neurologiczne oraz osobowości, choroba psychiczna. Po około 10-12 latach od zakażenia kiła atakuje układ sercowo-naczyniowy. Pojawiają się powikłania, takie jak zapalenie tętnicy głównej, kilaki mięśnia sercowego, rozlane kiłowe zapalenie mięśnia sercowego, tętniak aorty, zapalenie tętnic mózgu. Kiła późna wywołuje również zmiany na skórze i narządach wewnętrznych. Z reguły są to guzki wielkości ziarnka grochu, maksymalnie śliwki. Guzki mają kolor czerwonobrunatny. Z czasem rozpadają się one tworząc owrzodzenie, a na jego obwodzie tworzą się nowe guzki. Kilaki powstają na skórze i kościach. Na początku rozwijają się podskórnie. Z czasem przebijają się na zewnątrz tworząc kraterowate owrzodzenie. W środku powstaje ciągnąca się wydzielina. Po kilakach zostają szpecące zniekształcenia tkanek i kości, guzy na głowie, policzkach oraz nosie. Jeżeli rozwijają się w jamie ustnej mogą powadzić do przebicia podniebienia i zniszczenia języczka podniebnego.
Choroba przenoszona jest drogą płciową. Dlatego decydując się na kontakt seksualny z osobą nieznaną lub z wieloma partnerami, należy się kierować zasadą ograniczonego zaufania. Najlepszą metodą jest stosowanie prezerwatyw z atestem i datą ważności. Również podczas stosunku oralnego i analnego. Prezerwatywa jednak tylko zmniejsza ryzyko zachorowania, lecz do tej pory nie wymyślono lepszej ochrony. Stu procentową pewność daje sprawdzenie krwi przed rozpoczęciem współżycia i pozostanie sobie wiernymi.
